சீட்டுக்கு நம்பர் போட்டு ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் அமர வைப்பதும் புதிது.
பெரிய வெள்ளித்திரை 70 mm. என்றார்கள். படம் துவங்கியதுமே ஒரு பரபரப்பு தொற்றிக்கொண்டது. எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றமளிக்கவில்லை.
ஒப்பனிங்கே அட்டகாசம். அருமையான சவுண்ட் சிஸ்டம். குறிப்பாக எம்ஜியாரின் சண்டைக்காட்சிகள். ஒரு காட்சியில் பத்மினியின் குடிசையிலிருந்து பாத்திரங்களை ராமதாஸ் மற்றும் அவரின் கையாட்கள்
வீசியெறிந்து கொண்டிருப்பார்கள். அப்போது ஒரு கை 'டிஷும்' என்று
ராமதாசின் முதுகில் வெட்டும். அந்த 'டிஷும்' சத்தம் எல்லோரையும் தூக்கிவாரிபோட்டது. அன்று dts sound system இல்லாத நேரம். இருப்பினும் சரியான நேரத்தில் side box opening பிரமாதமாக இருந்தது.
குறிப்பாக climax இல் எம்ஜியாரின் சுருள் கத்தி வீச்சு. கியூங் கியூங் என்று தியேட்டர் முழுவதும் அலையடித்து மக்களை உற்சாக வெள்ளத்தில் ஆழ்த்தியது.
படம் முடிந்து ஒவ்வொருவரும் தியேட்டரை பற்றித்தான் அதிகமாகப் பேசினார்கள். அதுபோல் கழிப்பறை. அவ்வளவு சுத்தம். நீட்டாக இருந்தது.
உலகம் சுற்றும் வாலிபன் படமும் தேவி பாரடைசில்தான் ரிலீசானது.
ஒரு நாள் காலை நேரம். பஸ்ஸில் சென்றுகொண்டிருந்தபோது 6.30 மணி இருக்கும். ஒரு நீண்ட வரிசை தேவி தியேட்டரிலிருந்து ஆரம்பித்து
சாந்தி தியேட்டரையும் தாண்டி அண்ணா ரவுண்டானாவையும் சுற்றி
கிழக்கு பக்கமாக பாரகன் தியேட்டர் வரை நீண்டிருந்தது.
ஆங்கிலப்படங்களுக்கு நான் செல்ல ஆரம்பித்தது meccanna's gold படம் பார்த்த
பிறகுதான். அதன் ஆரம்பமே அட்டகாசமாக இருக்கும். அதிலும் கிரிகிரி பெக்கும் ஒரு வயதானவனும் போடும் துப்பாக்கி சண்டை. தியேட்டர் பூராவும் கியூங் கியூங் என்று சுழலும் துப்பாக்கியின் சத்தம்- சான்சே இல்லை. இன்று வரை அப்படி ஒரு அனுபவத்தை எந்தப்படமும் தந்ததில்லை
இத்தனை வருடங்கள் ஆகியும் அன்றைய ஆங்கிலப்படங்களின் தரத்தைக்கூட இன்றைய தமிழ் படங்களால் எட்டமுடியவில்லையே என்று
வருத்தப்படாமல் இருக்க முடியவில்லை.
பேப்பர் புரட்டும் சத்தம் கூட ஆங்கிலப்படங்களில் அன்று மிகத்துல்லியமாக பதிவு செய்திருப்பார்கள். இன்றோ ஏகப்பட்ட முன்னேற்றங்கள் இருந்தும் சொதப்பலாக. மொக்கையாகத்தான் இருக்கிறது. சமீபத்திய எந்திரனும் கூட அப்படித்தான்.
தேவி குழுமத்தில் எனக்கு பிடித்தது தேவி பாலாதான். நேரே படி இறங்கி கீழே சென்றால் வெகு கச்சிதமாக ஒரு தியேட்டர். முன்னாள் இருப்பவர்களின் தலை மறைக்காதபடி சீட்டுகளின் அமைப்பு. நல்ல குளிரூட்டம். அங்கு அதிகமாக திரையிடப்பட்டது ஹிந்திப்படங்கள்தான்.
அமிதாப் பச்சன், தர்மேந்திரா போன்ற நடிகர்களின் படங்கள்தான் பெரும்பாலும். பாடல் காட்சிகள் கூடுதலும் காஷ்மீரில் படமாக்கி யிருப்பார்கள். அதன் குளுமையும். தியேட்டரின் ஏசியும் சேர்ந்து ஒரு தனி சுகத்தை கொடுக்கும். பாடல்களும் நன்றாக இருந்த காலகட்டம் அது.
அப்படி ஹிந்தி பாடல்கள் கோலோச்சியிருந்த தமிழகத்தின் மயக்கத்தை சுனாமி போல் வந்த இளையராஜா புரட்டிப்போட்டது வேறு கதை.
காசினோ. ஆங்கிலப்படங்களுக்கேன்றே உள்ள ஒரு தியேட்டர் அது. ஹாலிவுட் நடிகர், நடிகைகளின் போட்டோக்கள் சுவரில் மாட்டி வைத்திருப்பார்கள் அங்கு நான் பார்த்த படங்கள் ten commandment, My name is nobody, client eastwood இன் பல படங்கள்,
Terence Hill அன்று பலராலும் விரும்பப்பட்ட ஒரு ஹீரோ.
DJANGO ஒரு செமித்தியான படம். அதிலும் climax ரொம்ப ஜோராக இருக்கும்
நம்ம ரேஞ்சுக்கு கபாலி காமதேனு மற்றும் புறநகர் தியேட்டர்கள் தான் லாயக்கு என்று தாழ்வு மனப்பான்மையுடன் இருந்த ஒரு காலகட்டத்தில்
தேவி வந்தவுடன் அதுவும் ஆங்கிலப்படங்களின் வருகைக்குப்பின்
ரசிப்புத்தன்மையே மாறியிருந்தது.
மேற்குறிப்பிட்ட கபாலி, காமதேனு, பாரகன் போன்ற தியேட்டர்கள் இப்போது உள்ளதா என்று தெரியவில்லை.
தேவியைப்பற்றி சமீபத்தில் ஜாக்கி சேகர் எழுதிய இடுகைதான் என் நினைவுகளை பின்னோக்கித்தள்ளியது.
இன்னும் விட்டுப்போன பல நினைவுகளுடன் மறுபடியம் சந்திக்கிறேன்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக